week 8, part 1

Mambo!
Nadat we een aantal dagen na aankomst in Dar es Salaam al hadden geprobeerd om ons visa te verlengen voor ons verblijf in Tanzania, zijn we afgelopen woensdag opnieuw naar de Tanzaniaanse immigratie gegaan om ons visa te verlengen. Onze huidige visa verloopt namelijk op 15 oktober.
Bij de immigratie aangekomen, kregen we een formulier voorgeschoteld, of we die even wilden invullen. Samen een kopie van ons paspoort moesten we dat formulier inleveren. Wij het formulier invullen en inleveren met de gevraagde kopie en daarna hebben we plaats genomen op één van de bankjes voor de balie, lekker wachten op ons visa. Daar hadden we een mooie plek tussen het Tanzaniaanse volk. Één van de Tanzanianen vond het raar dat Martijn in zijn ‘witte’ hemd in het immigratie gebouw zat, hij wees erop dat elke andere Tanzaniaan keurig in overhemd binnen was en hij vond het niet kunnen dat Martijn er in zijn hemd bij zat.
Na een klein uur wachten wenkte één baliemedewerker dat we konden komen. Dol gelukkig dat we waren omdat we eindelijk werden geroepen zijn we naar de balie gelopen, daar zonk onze blijdschap snel weer tot onder het vriespunt. We hadden namelijk op één regeltje onze verblijfplaats niet geschreven, dat we die op een paar regels erboven wel hadden staan maakte deze ambtenaar niet uit. Op Afrikaans tempo wilde ze niet begrijpen wat we zeiden en kregen we het formulier terug om aan te vullen. Geweldig!
Nadat we weer minstens een half uur gewacht hadden, konden we weer aan de balie verschijnen. Na een moeizaam gesprek in het Swahili, vertaald door Edward in gebrekkig Engels, bleek dat we het verkeerde visum hadden omdat we hier waren voor stage en niet voor vakantie en dat we dus een Resident Permit Class C(werk en verblijfsvergunning) moesten hebben. Dus werden we weer doorverwezen naar het loket ernaast. Daar konden we ons verhaal dus NOG een keer doen tegen een andere medewerker van de immigratie!
Bij dat loket moesten we dus onze verblijfsvergunning aanvragen. Maar goed, wat we voor een verblijfsvergunning nodig hadden schreef de baliemedewerkster maar even op een blaadje: Een aanvraagformulier met 6 pasfoto’s, een stagecontract van ons met het Salvation Army, een bevestigingsbrief van onze studie, een brief van het ministerie van onderwijs, Een vrijwilligerscontract, een registratieformulier van het Salvation Army, Een C.V. incl kopieen van diploma’s en last but not least nog even 120 dollartjes. Dus aan het loket kregen we nogal wat kopzorgen en gingen we wanhopig opzoek naar een andere oplossing. Uiteindelijk konden we overeenstemmen dat als we op ons formulier als reden van ons verblijf in tanzania ‘holiday’ zouden invullen ipv ‘study’ we wel ons visum zouden kunnen laten verlengen. Maar dan moesten we wel weer terug naar het loket waar we eerst vandaan kwamen!! Want deze immigratiemedewerkster ging alleen over de permits en niet over de visa’s.
Dus teruggekomen bij de balie waar we begonnen maar dan twee uur later vertelden we van ons plan om de reden van ons verblijf in Tanzania te veranderen van ‘study’ naar ‘holiday’. Daar zei de immigratie medewerker dat het makkelijker was om een visa met slechts 1 maand te verlengen. Maar op 4 weken vanaf die dag zou ons visa nog te kort zijn. Nu moeten we dus volgende week de 13e voor de 3e keer naar het stampesvolle bedomte hok van de immigratiedienst om voor de derde keer te proberen ons visum te verlengen. Nu maar hopen dat ‘3 maal is scheepsrecht’ ook in Afrika geldt. Dan mogen we tot 13 November in Tanzania verblijven, precies genoeg. We vertrekken namelijk 12 november uit Dar es Salaam.
Na deze tegenvaller, maakte het broodje bij de Subway weer een deel goed. Dat was een welkome maaltijd, na twee weken kip met rijst afgewisseld met patat en vlees op een stokje. Omdat in de stad komen met de auto zo moeizaam gaat, hadden we ook geregeld dat we na de immigratie naar een winkel gingen om te kijken voor een trampoline en wat andere materialen die we nodig hebben voor de speelplaats. Nadat Edward dacht dat we in een speelgoedwinkel of een Intersport achtige winkel wel een trampoline, zijn we doorgereden naar een groot winkelcentrum. Dat is naast de Subway het tweede Westerse wat we hier meemaken! Een gloednieuw winkelcentrum wat we in Nederland ook kennen. Daar hebben we in een Makro achtige winkel een trampoline, voetballen, basketballen en een basketbalring, hoepels, bellenblazen en voor ons zelf wat ‘normaal’ eten en drinken gekocht.
’s Morgens voordat we de stad in gingen, werd tot onze verrassing de glijbaan binnengereden die we vorige week besteld hadden! Op een paar puntjes na zag hij er uit zoals we hem ontworpen hadden, mooi dus!
Donderdag hebben twee mannen van deze werkplaats de glijbaan geïnstalleerd, zie de bijgevoegde foto’s. Verder hebben Martijn en Roel vandaag even hun maagdelijke niet rokers-longen geïmpregneerd met alle kankerverwekkende stoffen die er waarschijnlijk zijn. Want op de enigste plek waar de trampoline kan komen ligt toevallig een afvalverbrandingshoop. Die moest dus weg geschept worden. Verbrande fietsbanden, schoenen, asbestplaten, plastic, GFT-afval, batterijen en heel veel glas en stenen lag er tussen al het fijne as. Het was dus zeker geen pretje voor deze jongens! Oost West, As-Best!
Morgen(vrijdag) hebben we weer een afspraak bij de dokter. Dit keer om toch even een gehele check-up te krijgen zodat we zeker weten gezond op safari gaan. Want één ding hebben we hier wel geleerd: ‘Ons westerse lichaam is zelfs na 2 maanden nog niet helemaal gewend aan afrika’. Martijn is al ruim een week aan de dunner. Onze Jan poept af en toe een beetje bloed. Jasper poept al een week niet en heeft misselijke opvliegers. En Roel heeft af en toe een diarreedagje en hij ging gister spontaan over zijn nek. Dus toch maar: ‘ff checken!’ .

Nou trouwe bloglezers, Tot zover de update van onze avonturen!
Badai!